Augustus 2019 - Op een brede, nieuw geasfalteerde tolweg in de bergen passeren we de Grieks - Albanese grens. Officieel de grensovergang tussen de Helleense Republiek en Republiek Albanië (Republika e Shqipërisë) genoemd. De Griekse weg is omheind met hoge hekken om de beren, wolven en andere wilde dieren weg te houden van de weg. Na een controle van alleen onze papieren, worden we welkom geheten in Albanië door de douanebeambte. De weg is ineens minder nieuw en ook de hekken ontbreken. De huizen langs de weg zijn groot, vaak 3 verdiepingen met balkon, met netjes onderhouden (groente)tuinen. In de eerste grote stad die we bezoeken, Korca, komen de flatgebouwen, huizen en fabrieken ons juist zeer vervallen over.
We trekken verder de bergen in. De naam Albanië betekent "Het land van de witte bergen".
Albanië bestaat voor 75% uit bergen en het overige is laag kustland. Via deze bergen zijn wij van plan naar het kustgebied te rijden, om in Durrës op de veerboot te kunnen rijden. De weg die we rijden biedt mooie vergezichten met besneeuwde bergtoppen. We rijden best hoog. Op een hoogte van 1026 meter, staat de zak met chips, die we in de lager gelegen stad gekocht hebben, flink bol. Aan een meer in de buurt van Gjanc, overnachten we en genieten van het uitzicht bij de zonsondergang. Enigszins alert vanwege de mogelijkheid op bezoek van wolven of beren in de nacht, in dit afgelegen gebied, dommelen we toch lekker in slaap op het geluid van een groot kwakend kikkerorkest en een kletterende waterval. Het meer biedt ons de mogelijkheid op een heerlijk natuurlijk ontbijt: we maken, zelf gevangen, vissen klaar op een houtvuur. Wanneer we een foto willen maken met onze telefoon, ontdekken we dat we een tijdsgrens hebben gepasseerd! We zijn weer gelijk in tijd met de Nederlandse tijd! Dat is lang geleden en zo voelen we ons steeds wat dichterbij Nederland komen.
Via een zandweg vol kuilen en gaten, rijden we langs de rivier Devoll. In een bergdorp doen we, in een kleine winkel met een zeer vriendelijke, spraakvolle mevrouw, boodschappen. Daarna verandert de weg, in een nieuw geasfalteerde, goed gedraineerde, steile bergweg. Er zijn mooie uitzichten, bergen met sneeuw en mooi weer. Echter zijn er geen plekken waar we kunnen overnachten, parkeren of zelf maar stil kunnen staan. De plaatsen die er zijn, zijn bestemd voor groot vrachtverkeer voor de wegenbouw en mijnen in de bergen. We passeren een gigantisch grote dam (we voelen ons een beetje James Bond). Daarna is de rivier zeer smal. De weg leidt ons door een kloof, met naast de weg watervallen. De inval van de zon is erg betoverend. Net na de kloof is een kruising met andere kloven en daar vinden we een platte plek om te staan en te kunnen overnachten.
Het begint te regenen en onweren, terwijl de zon aan het ondergaan is. Vanuit onze auto genieten we van bliksemschichten, zeer donkere stapelwolken en regen, met aan de andere kant de laatste zonnestralen van de dag die de kloof in schijnen en meerdere dubbele regenbogen maken. Een zeer bijzonder mooi uitzicht!! Een leuke afsluiting van één van ons, 45ste levensjaar! De volgende ochtend wordt de oudste onder ons wakker met verjaardags-gezang in diverse talen (onderweg geleerd), een slinger van dennenappels opgehangen in Roadkapje en kaarsjes in een halva-taart (van oorsprong een Arabisch product en ook veel te vinden in Balkangebieden. Het wordt gemaakt van sesamzaad, suiker, honing en plantaardige olie).
Even later komen er twee ezels en vier geiten over de weg aangewandeld naar het kleine stukje wei, naast Roadkapje. Een stevige herderin volgt weer wat later. Samen met haar eten we de taart en ontbijt op en hebben een gesprek, met behulp van google-translate, foto's, tekenboek, onze handen, ogen en hart. In de middag komt een taxibus haar zoon en andere kinderen afzetten. Samen spelen we voetbal, tikkertje, handen-klapspelletjes, leren woorden in Albanees, Nederlands en Engels.
We nemen afscheid en trekken verder door de bergen, die overgaan in heuvels. Inmiddels stroomt de smalle rivier in een breed deltagebied. Wow, wat een mooi uitzicht. Hier nemen we een oudere vrouw mee, die staat te liften. Ze wil naar Elbasan, wij hebben niet echt een plan dus ook wij gaan naar Elbasan. Ze vertelt ons dat een Scandinavisch electriciteitcentrale de geasfalteerde weg en dammen heeft gemaakt. In Elbasan nemen we afscheid van onze gast en proeven we de, speciaal voor Elbasan, sabat-feestkoeken. We besluiten gelijk door te rijden naar Durrës, omdat de drukte van de stad Elbasan ons nogal overvalt en er geen overnachtingsplaats lijkt te zijn. Alle bergen liggen nu achter ons. Er is weer veel meer behuizing en er rijden duurdere merken, grotere personen auto's voorbij. Wanneer het een zwarte Mercedes is, stoppen we toch maar even. Want blijkbaar is er, ook in Albanië, een ongeschreven wet, die hun het recht van doorrijden geeft...
In een voorstad van Durrës komen we bij een nieuwe zee aan! De stranden staan bomvol parasols en lege strandbedden. Ons wordt vertelt dat het nu nog stil is en dat het in de zomer krioelt van de badgasten. Onder de dennenbomen naast het strand, staan we samen met Duitse reizigers. Na een toast, met Albanese rode wijn, sluiten we de lange dag af en vluchten we Roadkapje in vanwege de muggen. De volgende dag starten we met het spelen van een bordspel op het strand. Een zwerfhond gaat lekker naast ons gezelschapsspel liggen. Met z'n vieren frisbëeen we nog even en trekken daarna weer verder... naar een restaurant. Gesponsord door vrienden en familie genieten we van een heerlijk diner. Dank jullie wel voor alle mooie aandacht, èn ook wanneer het niet een verjaardag betreft!😘
Het restaurant is aan het einde van een schiereiland, met uitzicht over de Adriatische zee. De weg ernaar toe is langs een industrieterrein met opslagtanks voor olie en havens met grote olietankers. Tegenover het restaurant is een baai waar vissers hun boten voor anker leggen. Iets verderop in het water staat een groep van ongeveer 20 flamingo's. Het blijft een verwarrend uitzicht: wonderschone flamingo's, zee, bergen èn olie-opslagtanks. Samen met twee oudere vissers proosten we bij een mooie zonsondergang. We blijven hier slapen. De volgende dag krijgen we een cadeautje, een gedeelte van de dagvangst: octopus, catfish, paling en ander soort vissen die we niet kennen. Wow!
Omdat we toch nog een paar dagen hebben voordat de boot vertrekt, zoeken we een rustigere plek op, verder van de stad. Samen met een Pools stel, met een baby en een grappig hondje rijden we zuidelijker, naar een veel meer afgelegen strand, westelijk van de stad Fier. Op en rondom het strand zien we restanten van een glorieuze tijd. Nu staan er enkel nog vervallen strandtenten. We genieten naast het leuke contact met dit jonge Poolse gezin, van de rust, zand, de verfrissende zee en zonsondergang. We besluiten enkele dagen op dit strand te blijven en zwaaien het vertrekkende Poolse gezin uit. (Zie youtube: https://youtu.be/Zcv3wtwq7P0)
Daarna verwelkomen we een gezellig Duits stel en hebben contact met de lokale bevolking, van wie sommige met de auto het strand op sjezen en we ze erna weer helpen eraf te komen. Andere komen graag even een praatje maken, want daardoor kunnen ze hun Engels praktiseren. In de zonsondergang maken wij op een vuurtje de gekregen visvangst klaar en delen dat met een bruidspaar met familie, die foto's komen maken. Altijd mooie herinneringen, zulke foto's in de mooie natuur. Helaas zijn ze nog niet met hun volgende generatie bezig, want het vuurwerk wat ze afsteken met verpakkingsmateriaal wordt op het strand achtergelaten...het blijft ons steken dat er nog zoveel mensen zijn die in opruim-elfjes geloven....of werken we daar nu juist aan mee, doordat wij 't dan maar opruimen voor ze?
Na een dag alleen te hebben gestaan worden we verrast door een club campers! 5 Nederlandse en 2 Belgische stellen komen hier overnachten. Onze meiden zijn erg enthousiast, om na een lange tijd weer Nederlands sprekende mensen te ontmoeten! We hebben gezellige gesprekken en leren van één van de Belgen(!) het Nederlandse Vlielands knikkerspel.
En dan is het zover... Op naar de veerboot! In Durrës staan we als één van de eerste voor de veerboot, we rijden er echter, 6 uur later als één na laatste op. Omdat we, net als de grote vrachtwagens, op het buitendek mogen staan, vanwege onze lpg-tank. Hierdoor kunnen we de logistiek bij het inladen van de grote veerboot bewonderen en ons verwonderen over de hoeveelheid auto's, dus mensen, die er op de boot gaan. We hebben in tussentijd gegeten en kunnen zodra de boot vertrekt, de verschillende dekken verkennen en de uitvaart uit de Albanese haven met zonsondergang en onweer bewonderen, we gaan slapen. Nou ja, slapen...
Lieve mensen uit Albanië, dank voor jullie gastvrijheid! We wensen jullie en de flora en fauna een hoopvolle, duurzame toekomst toe!
En dan nog even over Roadkapje: ze rijdt hortend en stotend over de grens, Albanië in. Het lijkt of ze geen kracht meer heeft om de bergen op te rijden. We verbazen ons over dit gedrag, want de lpg-tank zit toch nog half vol? Ook op benzine sputtert ze tegen. Wat blijkt, ze geeft niet aan wanneer ze dorst heeft en haar gas op is. Dit berekenen we altijd door naar haar kilometerstand te kijken. Nu we al langere tijd hoog in de bergen rijden, blijkt deze berekening niet meer te kloppen. Roadkapje heeft hard moeten werken in de bergen en ze heeft daardoor veel gas gebruikt. Daar hadden we in onze berekening even geen rekening mee gehouden. Ook de benzine lust ze niet, omdat dit inmiddels verouderde benzine uit Oekraïne is, van voor de wintertijd. Nadat we haar vol tanken met lpg en verse benzine, rijdt ze ineens weer fris en vrolijk de bergen door!
|
